ORBĂLȚITÚRĂ, orbălțituri, s. f. (Reg.) Orbalț (1). [Var.: orbălțătúră s. f.] – Orbălți + suf.-tură.
Sursa: Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a | Permalink
orbălțitúră s. f., g.-d. art. orbălțitúrii; pl. orbălțitúri
Sursa: Dicționar ortografic al limbii române | Permalink